تبیین مدیریت سیاسی فضا در سیستم های بسیط متمرکز؛ مورد: ایران

مدیریت سیاسی فضا عبارت است از اداره بهینه امور و تنظیم روابط افقی و عمودی فضاهای جغرافیایی به نحوی که بتواند محیطی زیست مناسبی را برای شهروندان ساکن در آن فضا فراهم نماید. مدیریت سیاسی فضا در بسیاری از کشور از جمله ایران از طریق بسیط متمرکز که نظام سیاسی و اداری متمرکزی را داراست رواج دارد. سیستم بسیط از طریق سازوکارهای قانونی، مدیریتی، مشارکتی و تقسیمات کشوری در محیط های جغرافیایی متنوع و متکثر، ناهنجاریهای فضایی را در پی دارد. سوال اصلی تحقیق عبارت است از مدیریت سیاسی فضا در ایران چگونه است و چه ارتباطی بین این الگو و ناهنجاریهای موجود در فضای ایران وجود دارد؟ فرضیات تحقیق به تناسب سوال اصلی تحقیق در چهار مولفه قانون گذاری، مدیریت اجرا، مشارکت مردم و نهادهای مدنی و تقسیمات کشوری ایران طراحی شد و ناهنجاریهای ناشی از این مولفه ها در دو بخش یافته های کتابخانه ای- اسنادی و میدانی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. با توجه به ماهیت موضوع(تبیین مدیریت سیاسی فضا= چگونه بودن؟)، این تحقیق از نوع توصیفی است. از سوی دیگر به دلیل اینکه محقق علاوه بر تصویرسازی آنچه هست به تشریح و تبیین دلایل چگونه بودن و چرایی وضعیت مساله و ابعاد آن ‎پرداخته است، لذا تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی زمینه‎یاب یا پهنانگر است. داده های گردآوری شده از طریق مطالعات کتابخانه ای- اسنادی و میدانی گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان داد که ناهنجاریهای فضایی در سیستم بسیط متمرکز ناشی از پیامدهای منفی در چهار مولفه قانون گذاری متمرکز، مدیریت اجرایی تمرکزگرا، مشارکت مقطعی و پایین در تمام امور کشور و تقسیمات کشوری ایران است.